1950-2011 Έλληνες, θεατές στο ίδιο έργο

Σήμερα, μες στην κυριαρχία της αβεβαιότητας και του φόβου για την αυριανή μέρα, τα όνειρα των νέων σταματούν εγκλωβισμένα στον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης.

Όταν η ανεργία για τις ηλικίες 16-25 χρονών αγγίζει το 40%, στην ουσία, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το μέλλον και τη συνέχεια αυτού του έθνους. Οι νέοι ολοκληρώνουν τις σπουδές τους γεμάτοι αισιοδοξία, όνειρα και ελπίδες, αλλά πολύ σύντομα έρχονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη που λέγεται "αγορά ανεργίας". Μια ‘αγορά εργασίας’ χωρίς θέσεις εργασίας, χωρίς ελπίδες, στην πραγματικότητα είναι μια "αγορά ανεργίας"...

Οι νέοι, το μέλλον της χώρας, βρίσκονται στο περιθώριο του οικονομικού συστήματος και οδηγούνται σε έναν κύκλο απογοήτευσης όσον αφορά την προσωπική και επαγγελματική τους μελλοντική ζωή. 

Σήμερα, έτος 2011, βλέπουμε ξανά αυτό το φαινόμενο της μετανάστευσης των Ελλήνων προς μια «άλλη πατρίδα», όπως το 1950. Διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι χιλιάδες νέοι φεύγουν στην Αυστραλία ψάχνοντας μια ευκαιρία, μια ευκαιρία που δεν τους δόθηκε εδώ, στη χώρα τους. Φεύγουν απογοητευμένοι από τους πράσινους, κόκκινους, γαλάζιους και από όποιο άλλο χρώμα φοράει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.    

Σε λίγα χρόνια θα ακούσουμε ότι μερικά από αυτά α παιδιά, έχουν διαπρέψει και σημειώσει σημαντικές επιτυχίες. Όμως όχι στην Ελλάδα, αλλά εκεί... εκεί, μακρυά από την πατρίδα που πάντα θα κουβαλήσουν μέσα τους. 

CF (Γατρόνι)