Tο νόημα της ευρω-πανωλεθρίας

Το συγκεκριμένο άρθρο του Paul Krugman στην New York Times, αφορά το 'ένδοξο' τέλος του Ευρώ που, όπως διαβάζουμε και στις ελληνικές εφημερίδες, τρέχει με χίλια προς την κατάρρευση. 

Ποιο είναι το νόημα της ευρω-πανωλεθρίας; Όπως συμβαίνει πάντα όταν επέρχεται μια καταστροφή, εμφανίζεται ένα ρεύμα από ιδεολόγους που υποστηρίζουν ότι η καταστροφή δικαιώνει τις απόψεις τους. Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε την απομυθοποίηση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: η προσπάθεια για την δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν μια από αυτές τις ιδέες που ξεπερνούσαν τις συνηθισμένες ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. 

Και το άρθρο συνεχίζει με τους υποστηρικτές αυτής της ιδέας, η οποία βρήκε υποστηρικτές στην αμερικανική δεξιά, που είδαν το ευρώ σαν έναν παράγοντα σταθερότητας, αλλά και στην βρετανική αριστερά, που το είδε σαν ένα βήμα προς μια σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη. Πριν από λίγο καιρό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επέμεναν πως η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες και πρέπει να παραμείνει οπωσδήποτε στο Ευρώ. Τώρα, με την Ιταλία να πέφτει στον γκρεμό, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς το ευρώ μπορεί να επιβιώσει. Πρώτον, αν κοιτάξει κανείς τι συμβαίνει στον κόσμο θα δει πως ο βασικός παράγοντας που καθορίζει τις αποδόσεις των ομολόγων δεν είναι το ύψος του δημοσίου χρέους, αλλά αν ο δανεισμός αυτός γίνεται στο εθνικό νόμισμα της κάθε κυβέρνησης ή όχι. Για παράδειγμα, η Ιαπωνία έχει πολύ υψηλότερο χρέος από την Ιταλία, αλλά η απόδοση των πολυετών ιαπωνικών ομολόγων είναι μόλις 1%, αντί για 7% της Ιταλίας. Οι δημοσιονομικές προοπτικές της Βρετανίας μοιάζουν πολύ χειρότερες από εκείνες της Ισπανίας, αλλά η Βρετανία μπορεί να δανειστεί με κάτι παραπάνω από 2% επιτόκιο, ενώ η Ισπανία πληρώνει σχεδόν 6%. Όπως φαίνεται,  η Ισπανία και η Ιταλία, ακολουθώντας το ευρώ, αυτοϋποβαθμίστηκαν, επειδή πρέπει να δανείζονται σε νομίσματα άλλων, με όλη την απώλεια ευελιξίας που αυτό συνεπάγεται. Η Αμερική που δανείζεται σε δολάρια, δεν έχει αυτό το πρόβλημα. Παρατηρώντας την τρέχουσα κρίση, η συνταγή της λιτότητας έχει αποτύχει όπου κι αν εφαρμόστηκε: ούτε μια χώρα με σημαντικά χρέη δεν κατάφερε με τις περικοπές δαπανών να ανακτήσει την εύνοια των αγορών. Η Ιρλανδία για παράδειγμα, το «καλό παιδί» της Ευρώπης, απάντησε στα προβλήματα χρέους με βάρβαρη λιτότητα, που οδήγησε την ανεργία στο 14%. (απόσπασμα του άρθρου της New Υork Times). 

Μια άλλη απόδειξη της αποτυχίας της συνταγής λιτότητας είναι και οι προβλέψεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) που βλέπουν την ανεργία να αγγίζει το 18,5% στην Ελλάδα, δικαιώνοντας απόλυτα τα λεγόμενα του Paul Krugman. 

Ενώ είναι πλέον γνωστό ότι η συνταγή αυτών των προγραμμάτων διάσωσης είναι λανθασμένη, οι κυβερνώντες επιμένουν στην εφαρμογή τους και το κόστος αυτών των αποφάσεων είναι το οικονομικό και κοινωνικό χάος. Πολύ υψηλό κόστος για την Ελλάδα μας ! 


CF Γατρόνι